آزمون آنلاین درس 8 فارسی یازدهم

1

گفت حق اندر سفر هرجا روی - باید اول طالب مردی شوی

2

در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم - با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

3

به منزل می رساند سالکان را - تپیدن های بی تابانۀ دل

4

کار از تو می رود مددی ای دلیل راه - که انصاف می دهیم و ز ره اوفتاده ایم

1

امیر از آن جهان آمده، به خیمه فروآمد و جامه بگردانید و تر و تباه شده بود و برنشست.

2

گفت: بونصر را بگوی كه امروز درستم و در این دو سه روز، بار داده آید كه علّت و تب تمامی زایل شد.

3

این مرد بزرگ و دبیر کافی، به نشاط، قلم در نهاد. تا نزدیك نماز پیشین از این مه مّ ات فارغ شده بود.

4

میر را یافتم آنجا بر زبَر تخت نشسته مخنقه در گردن، عقدی همه كافور و بوالعلای طبیب آنجا نشسته بود.

1

چون فلک سیر مه و اختر دلم را وا نکرد - وا نشد زین ناخن و دندان گره از کار من

2

گر بر قیاس فضل بگشتی مدار دهر - جز بر مقرّ ماه نبودی مقرّ مرا

3

بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن - حیف باشد چو تو مرغی که اسیر هوسی

4

قفس تنگ فلک جای پر افشانی نیست - یوسفی نیست در این مصر که زندانی نیست.

1

عاشقم، عاشق ستارۀ صبح - عاشق ابرهای سرگردان

2

آتش زنم به خرمن امّیدت - با شعله های حسرت و ناکامی

3

ای مرغ دل که خسته و بی تابی - دمساز باش با غم او دمساز

4

اکنون منم که در دل این خلوت و سکوت - ای شهر پرخروش، تو را یاد می کنم.

1

حال چوگان، چون نمی دانی که چیست - ای نصیحت گو به ترک گوی گوی

2

تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال - خطا نگر که دل امّیدت در وفای تو بست.

3

حریف، عهد مودّت شکست و من نشکستم - خلیل، بیخ ارادت برید و من نبریدم.

4

با پری رویان، به خلوت روی در روی آوری - خویش را دیوانه سازی و پری خوانی کنی.

1

عاشقم، عاشق ستارۀ صبح - عاشق ابرهای سرگردان

2

آتش زنم به خرمن امیدت - با شعله های حسرت و ناکامی

3

ای مرغ دل که خسته و بی تابی - دمساز باش با غم او دمساز

4

کنون منم که در دل این خلوت و سکوت - ای شهر پرخروش ، تو را یاد می کنم.

1

منزلی خوش خانۀ دلکش مقامی دلگشاست - ساقی گل چهره کو و مطرب خوش گو کجاست.

2

هرلحظه چرا مرغ دلم دوست نخواند - گل دیده ام امروز که بلبل شده ام باز

3

چون بوم (جغد) بدخبر مفکن سایه بر خراب - در اوج سِ دره کوش که فرخنده طایری

4

دولت از مرغ همایون طلب و سایۀ او - زان که با زاغ و زغن شهپر دولت نبود.

1

او را مقام و منزل و مسکن چه حاجت است - هرجا که می رود همه ملک خدای اوست.

2

منزلگه جان است که جانان من آنجاست - یا روضۀ خلد است که رضوان من آنجاست.

3

خیمه در مصر چو پیراهن یوسف زاده ایم - جلوه ها در نظر مردم کنعان دارم.

4

چیست خاک تیره تا باشد تماشاگاه ما - سیرها در خویشتن چون آسمان داریم ما

1

بندۀ حلقه به گوش ار ننوازی برود - لطف کن لطف که بیگانه شود حلقه به گوش

2

تا خود نوشته باز نشویی به اشک شوق - گو تا سواد دیده مداد آورد تو را

3

تو خود ای شب جدایی چه شبی بدین درازی - بگذر که جان سعدی بگداخت از نهیبت

4

قبیله ها همه عاشق شوند با تو ولی - قبیله ای است که مجنون شوند لیلا را

1

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار - كه توسنی چو فلك رام تازیانۀ توست.

2

امروز چنان بزی كه فردا چو روی - خندان تو برون روی و گریان همه کس

3

مشنو ای دوست به غیراز تو مرا یاری هست - یا شب و روز به جز فكر توأم كاری هست.

4

به می سجاده رنگین كن گرت پیر مغان گوید - كه سالك بی خبر نبود ز راه و رسم منزل ها