آزمون آنلاین درس6 فارسی دوازدهم

1

تشبیه

2

تناسب

3

استعاره

4

جناس ناهمسان

1

فریاد – فروغ – حیران – همدم

2

زاری به صدای بلند – پرتو- غرق شده – همراه

3

نفرت– فروغ – حیران کننده – همدم

4

زاری به صدای بلند - پرتو- غرق کننده – همراه

1

به صوت خوش چو حیوان است مایل زحیوان کم نشاید بودن ای دل

2

تن زجان و جان زتن مستور نیست لیک کس را دید جان دستور نیست

3

هر کسی کاو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش

4

کبوتری که دگر آشیان نخواهد دید قضا همی بردش تا به سوی دانه و دام

1

الا یا ایهالساقی ادر کاسا وناولها که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

2

عشق از اول سرکش وخونی بود تا گریزد هر که بیرونی بود

3

عشق هایی کز پی رنگی بود عشق نبود عاقبت ننگی بود

4

نی حدیث راه پرخون می کند قصه های عشق مجنون می کند

1

تا نسوزد نیاید بوی عود پخته داند کاین سخن با خام نیست

2

فریاد من از سوختگی هاست چو آتش چون باده زخامی نبود جوش و خروشم

3

دردا که بپختیم در این سوز نهایی وان را خبر از آتش ما نیست که خام است

4

آتش روی تو زین گونه که در خلق گرفت عجب از سوختگی نیست که خامی عجب است

1

سر من از ناله من دور نيست / ليک چشم و گوش را آن نور نيست

2

هر کسي کاو دور ماند از اصل خويش / باز جويد روزگار وصل خويش

3

آتش است اين بانگ ناي و نيست باد / هر که اين آتش ندارد، نيست باد

4

محرم اين هوش جز بي هوش نيست / مرزبان را مشتري جز گوش نيست

1

دل دردمندان ، مشتاق ديدار معشوق است

2

کسي درد فراق را درک مي کند که از درد اشتياق فارغ باشد

3

براي بيان درد فراق آرزومند ديدار معشوقم

4

هجران کشيده اي مي خواهم تا درد آرزومندي وصال خود را بيان کنم

1

چه غم دیوار امت را که دارد چون تو پشتیبان چه باک از موج بحر آن را که باشد نوح کشتیبان

2

آن را که بُوَد مغز و خرد خاموش است از کاسه ی پُر، صدا نیاید بیرون

3

ز سختگیری دوران چه باک عارف را ز قحط سال، هما بینوا نخواهد شد

4

مکر او معکوس و او سرزیر شد روزگارش برد و روزش دیر شد

1

مسند

2

نهاد

3

متمم

4

مضاف اليه

1

بی کمالی های انسان از سخن پیدا شود پسته ی بی مغز چون لب وا کند رسوا شود

2

برو طواف دلی کن که کعبه ی مخفی است که آن خلیل بنا کرد و این خدا خود ساخت

3

عیب پاکان زود بر مردم هویدا می شود موی اندر شیر خالص زود پیدا می شود

4

در سخن مخفی شدم مانند بو در برگ گل هر که خواهد دیدنم گو در سخن بیند مرا